ทุกวันอาทิตย์หลังจากที่ผมดูซีรีส์เรื่องนี้จบพร้อมความคิดมากมายแล่นอยู่ในหัว ผมจะใช้คำอะไรนิยามความดีของซีรีส์เรื่องนี้ได้เหมาะที่สุด เยี่ยมยอด โคตรดี สุดเจ๋ง แต่คุณจะเชื่อผมหรือไม่ก็ตาม คำเหล่านั้นยังไม่พอที่จะใช้กับซีรีส์เรื่องนี้ ผมนึกถึงเพื่อนสาวประเภทสองคนหนึ่งที่มักสรรหาวิธีการชื่นชมสิ่งที่เขาชอบออกมา คราวนี้จึงขอยืมคำของเขามาใช้กับละครซีรีส์เรื่องนี้ว่า “เริ่ด”

ครั้งแรกที่ผมได้ดูเลิฟซิก ผมแทบจะไม่มีความรู้สึกที่อยากจะติดตามละครซีรีส์เรื่องนี้ต่อ ด้วยองค์ประกอบในหลายด้าน ไม่ว่าจะเป็นภาพ เสียง หรือแม้กระทั่งนักแสดงที่มาเล่นเองก็ตาม แต่หลังจากที่ผมได้ติดตามตอนต่อๆ ไป ภาพที่เห็นในเรื่อง บวกจังหวะโดนๆ และเพลงประกอบเพราะๆ ทำให้ผมมองข้ามสิ่งต่างๆ เหล่านั้นไปจนหมดสิ้น นี่เป็นละครซีรีส์แบบที่ทำให้ผมหลงรักผู้กำกับคนนี้ แอนดี้-ราชิต

ละครซีรีส์เรื่องนี้สร้างจากนิยาย ที่เขียนจากเว็บไซต์ในโลกออนไลน์แห่งหนึ่ง เรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตวัยรุ่นของนักเรียนมัธยม ซึ่งคล้ายกับละครซีรีส์วัยรุ่นทั่วไป แต่ลักษณะเด่นตัวเอกของเรื่องเป็นผู้ชาย แบบที่ผู้ชายก็รักผู้ชายได้ ตัวละครเอกที่สับสนงุนงงกับความรู้สึกของตนที่มีต่อเพื่อนสนิท ด้วยสิ่งเหล่านี้ แอนดี้จึงเป็นผู้กำกับไทยที่เหมาะสมที่สุดที่จะทำละครสไตล์นี้ และทำออกมาดีมาก จนเรียกได้ว่าไม่มีที่ติ การยั่วยวนคนดูให้ได้ลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวละครเหล่านี้ และหลายครั้งที่พาไปในทิศทางที่คาดไม่ถึง จนไปถึงบทสรุปที่ค้านกับความรู้สึกเรา แต่เมื่อลองคิดดูดีๆ มันก็เป็นไปตามทางที่ควรจะเป็น การสร้างคาแรคเตอร์ที่น่าสนใจและเชี่ยวชาญมากกับการทำให้คาแรคเตอร์เหล่านั้นโลดแล่นบนจออย่างสนุกสนาน และการหานักแสดงมารับบทเป็นตัวละครเหล่านั้น หลายครั้งที่ผมดูแล้วรู้สึกว่าแค่ทำตามที่เขาบอก อ่านบทให้ถูกต้อง มันจะออกมาดีเอง เพราะเขาได้คิดไว้หมดแล้ว แต่ก็จะเป็นการดูถูกกันเกินไปถ้าจะไม่พูดถึงการแสดงของ “ไวท์-ณวัชร์ พุ่มโพธิงาม” และ “กัปตัน-ชลธร คงยิ่งยง” ผู้รับบทเป็น “ปุณณ์” กับ “โน่” พระเอกและนายเอกของเรื่อง

การแสดงของไวท์และกัปตันในเรื่องนี้โดดเด่นเป็นแกนหลักของเรื่อง แค่ไม่กี่ช็อตในตัวอย่างเราก็คงเห็นถึงจุดเด่นข้อนี้แล้ว พวกเขาทำได้ดีในฉากดราม่าที่ต้องผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีเพื่อให้ผู้ชมคล้อยตามไปกับพวกเขาได้ และในฉากนิ่งๆ ที่ต้องใช้เพียงแค่แววตาในการแสดง ความรู้สึกงุนงงสับสน ถูกถ่ายทอดผ่านทุกอิริยาบถของพวกเขาในเรื่องนี้ได้อย่างพอดี ไม่ขาดไม่เกิน แรกเริ่มอาจจะยังมีขาดบ้างแต่ในช่วงหลังเสน่ห์ของพวกเขากลับเพิ่มขึ้นอย่างน่าประหลาด จนทำให้เราต้องลืมไปว่าพวกเขาทั้งสองเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่ยังไม่เคยผ่านงานด้านการแสดงมาก่อน หลังจากเรื่องนี้ผมจะไม่แปลกใจเลย ถ้าพวกเขาจะได้รับโอกาสจากผู้สร้างหนังและละครรายอื่นๆ

นักแสดงคนอื่นต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี โดยเฉพาะสองนักแสดงหญิง “พายอาร์-พัณณิน” ที่รับบทเป็น “ยูริ” และ “พริมโรส-จันดาวนิช” ที่รับบทเป็น “เอม” ที่ดูเหมาะกับตัวพวกเขาที่สุด หรือแม้แต่ “แป้ง” รับบทโดย “เพื่อน-วีรกานต์” ก็สามารถเติมเต็มอารมณ์ขันเข้าไปได้อย่างลงตัว

ตลอดเวลาเกือบชั่วโมงในการดูละครซีรีส์เรื่องนี้ คำถามที่ทุกคนถามผมเมื่อผมชวนดูละครซีรีส์เรื่องนี้คือ มันโอเคเหรอพี่ ละครชายรักชายเลยนะ คำตอบคือมันก็อาจมีหลายจุดที่ไม่ค่อยโอเคนัก แต่ถ้าลองเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ มันสนุกมากครับ สนุกกว่าซีรีส์หลายๆ เรื่องด้วยซ้ำไป การแปลงนิยายเป็นละครหรือหนังสร้างปัญหาให้กับผู้เขียนบทและผู้กำกับมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่แอนดี้ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตัดและเติมในสิ่งที่ควรจนออกมาลงตัว วิธีทดสอบง่ายๆ ว่าคุณควรจะดูละครซีรีส์เรื่องนี้หรือไม่คือคุณเข้าไปดูตัวอย่างใน youtube ถ้าคุณสนุกกับตัวอย่างก็ขอให้มั่นใจว่าคุณจะสนุกกับละครซีรีส์เรื่องนี้แน่ๆ น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมจะใช้ประโยคนี้ได้อย่างถูกต้องที่สุด “Lovesick ไม่ใช่ละครซีรีส์สำหรับชายรักชายเท่านั้น หากแต่เป็นละครซีรีส์ที่จะเปลี่ยนมุมมองของคุณต่อวัยรุ่นสมัยนี้”

ขอบคุณภาพประกอบจาก lovesicktheseries.com

เรียบเรียงโดย อนันต์ ธัญญ์รัตน์